Met de billen bloot…
Dat niet alle krukken helden in de karts zijn bleek wel uit de talloze botsingen tegen de boarding. Bop de Bouwer was met zekerheid degene die de boarding het vaakst testte, wellicht was hij op zoek naar herstelwerkzaamheden. Jerommeke wou op een tactische manier zijn gebrek aan snelheid compenseren met als ultiem doel de anderen achter zich te houden. Hoofdzakelijk in het midden van de baan rijdend, daarbij ook nog slingerend als ware hij zijn banden aan het opwarmen, dreef hij menigeen tot wanhoop. Aangezien Kami Kaze niet voor niks die naam heeft, ondernam hij ook als het echt niet kon, vruchteloze pogingen om in te halen. Daarbij kreeg Jerommeke meerdere keren een flinke tik op zijn achterbumper. Na afloop zei hij, had ik toch maar die brace van mijn vriendin omgedaan.
El coyote maakte zijn sluw imago waar door optimaal te profiteren van het gebakkelei tussen Jerommeke en Kami Kaze door met een fabelachtige move, à la Max Verstappen, beide in één actie in te halen. Genoeg stof tot napraten. Vooral ook omdat Jerommeke even zoek was na het finishen, maar hij werd gevonden! Mede dankzij de pitspoezen die niet te beroerd waren om mee te zoeken, .
Inmiddels waren er toch wel wat renners toe aan een hapje tussendoor. Een aantal hamburgerliefhebbers kwam op de koffie doordat er ook standaard een flinke portie frietjes bijgeleverd werd. Gelukkig duurde het nog wat uurtjes eer “de Italiaan” bezocht werd. Met het aanvullen van de broodnodige koolhydraten zat het uiteindelijk wel goed. Om het weekend af te sluiten bezochten we nog een keer café Aspen aan de Oude markt. Helaas was het geen terrasweer en rond de klok van 12 werd het hotel opgezocht. Slechts een enkeling die daar nog een drankje nam. ‘s Morgens om 8 uur weer aan het ontbijt, en om 9.00 uur stonden we aan het vertrek voor de terugweg die ons grotendeels door Duitsland leidde.
Weer hartstikke mooi weer, luchtige kledij. Misschien wel iets te luchtig. Plotsklaps ging El Coyote volop in de remmen, hij vloog van zijn fiets af en dook achter een struikje weg met zijn wielerbroek op zijn knieën. Een Dumoulintje werd al gedacht, hoge nood door verkeerd voedsel en maagproblemen! Maar er bleek iets heel anders aan de hand. Zijn reactie was letterlijk en figuurlijk als door een wesp gestoken, ergo, die wesp had ook nog eens zijn edele delen als doel gekozen. Niemand die het gif wel even wou uitzuigen… Even later waren er wel bereidwillige handjes toen de Beul zowel voor- als achterband lek reed. Bop de Bouwer zag er de lol wel van in. Op de Barkrukken-app verscheen het berichtje, wielen gezocht.
De handjes van de Roadrunner en Coppi verrichte topwerk en in een mum van tijd kon men weer verder. Verder in een strak tempo onder aanvoering van Ray Maayers en de Roadrunner die deze dag niet “kapot” te krijgen waren. In Wesel werd nog gepauzeerd waarna de tocht zonder problemen en precies volgens planning om 17.30 uur werd voltooid. Tijdens het nakeuvelen kwam nog een keer ter sprake dat volgend jaar koste wat het kost weer meer deelnemers gestrikt moeten worden. Het weekend was geweldig geweest, uitdagend en met mooie activiteiten. Maar de krenten in de pap zijn de “akkevietjes” met discipline, de discussies, de oude koeien uit de sloot, de karakterverschillen, het mag soms wat botsen tijdens zo’n weekend. Nu was het misschien wat te “braaf” allemaal. De huidige deelnemers verklaarden ook unaniem dat het geen probleem is om zich aan te passen aan de zwakkere broeders, belangrijkste is dat ze meegaan. De organisatie is komend jaar toch weer in handen van Kami Kaze en Janucula Petrovska, wegens succes geprolongeerd. Aan hun de eer om een perfecte locatie te vinden waarmee aan alle doelstellingen voldaan kan worden.