De Dag van de hoogmis,

De Dag van de hoogmis,

De Vlaamse Hoogmis wel te verstaan.

Iedere lente, weer of geen weer, gaat toch voor de echte wielerliefhebber zijn hart sneller slaan.

Het wielerseizoen begint bij de profs heden ten dagen overal en nergens… :  van Australië, Argentinië, Colombia, Spanje, Italia, Portugal en Frankrijk .

Maar voor de echte wielerliefhebber begint zijn hart pas echt sneller te kloppen als het Vlaamse ( België) wielerseizoen begint. Hellingen tot wel 23 % stijgingspercentages , weggetjes waar maar 3 fietsers naast elkaar kunnen rijden (en dan moeten er 200 renners overheen)  en een bochtenwerk waar menig Formule 1 circuit bouwer jaloers op zou kunne worden. En tot slot er liggen stenen in die wegen. Niet zo maar stenen, nee kasseien. een “normaal” wielertoerist mijd deze wegen. Want je houd geen zitvlak en armen meer over. ( zie foto) daar kan een tractor  overheen, maar geen fiets van 6.5 kg. waar een wielrenner van 60 kg.

Toch staat er dus ieder voorjaar dit soort wedstrijden in Vlaanderen op het programma. Tal van “voorbereidingswedstrijden” staan in Maart op het programma, maar de apotheose is  in april. dan is de Ronde van Vlaanderen. Oftewel de Hoogmis. en de laatste jaren zijn ‘onze” Ollanders weer kanshebber op zo`n Klassieke Zege van die Hoogmis. ( Helaas liep het dit jaar anders.) een Italiaan won. Nu kunnen we met onze eigen route verder gaan op deze toch wel prachtige eerste zondag van April. Dat er “Hoge” nood heerste op deze 1e zondag van April bleek wel bij de start bij Ger. Half Meterik had zich reeds verzameld in het centrum van ons prachtige durpke. Van zangers en Zangeressen van Meriko tot de voetballers en dan nog de krukken met een mooi aantal van meer dan 20 renners. En allemaal hadden ze ” Hoge” nood om te vertrekken. Die drukte bleef echter de gehele reis zo, rond het  Maas gebied tot aan Peel gebied. Om en nabij Maas daar was het gezellig druk toeven voor de toeristen en in het peelgebied de drukte van de Kasliefhebbers ( kom in de kas). Aan drukte dus geen klagen, zelf op het terras in Roggel waar de koffie met vlaai verorberd  werd, werd het beste paard van stal vergeten om te serveren. “Lot mar zien”, zei het vergeten paard, ik heb al twee keer besteld, nu hoeft het niet meer, toen de alleraardigste serveerster alsnog met de koffie kwam aan zetten. De Juffrouw keek de krukken een beetje beduusd na, met de koffie in de hand toen we vertrokken. De vervolg  route moest overal efkes veranderd worden, door de verplichtte rij richtingen van de lief hebbers voor de kas bezichtigingen. Toch kwam ook dat weer op zijn pootjes terecht.  Eind goed al goed; Mooi weer, skon route en een “Hoge ‘opkomst.  Wa wilde nog mier… als wielerliefhebber die in de middaguren op de bank ploft om de hoog mis te bekijken.